Diepvries
Door: Mike
Blijf op de hoogte en volg Mike
24 Januari 2006 | Nederland, Amsterdam
Hier zit ik dan, omgeslagen met een dikke deken voor mijn computer in het koude Nederland. Voor de allerlaatste keer blik ik terug op de afgelopen dagen.
Mijn laatste bericht tikte ik in een ietwat brakke toestand, maar uiteindelijk heb ik mijzelf toch zover kunnen krijgen om m’n koffer in te pakken. Door mijn volle gewicht in de strijd te gooien (opgelet, ik ben 4,5 kilo aangekomen!) kreeg ik deze dicht. Daarna ben ik samen met Willem-Jan nog een Surinaamse soep gaan eten bij Tante Annie, onze overbuurvrouw. Pindakaassoep met kip! Het klinkt vies, maar was nog verbazend lekker. Eveneens even onze e-tickets uitgeprint en toen waren we klaar voor vertrek.
Tot mijn grote verbazing ging echt elke Bonito ons mee wegbrengen, op Sarah, Wendy en Danny na. Zij moesten helaas werken, dat was jammer. Maar om met zo’n grote delegatie afgezet worden op het vliegtuig is echt uniek en bijzonder. Of ze gingen ons echt missen of ze wilden gewoon zeker weten dat we door die douane gingen. :p Eenmaal aangekomen was het inchecken slechts een kleinigheidje. Binnen vijf minuten had ik mijn koffer al afgegeven, die slechts 20,5 kilo woog. Dat had ik beter bekeken dan Willem-Jan, zijn koffer woog ergens rond de 25 kilo. En toen begon het afscheid. We gingen met zijn allen op de foto, een foto die ik zeker nog laat afdrukken en hier ga ophangen.
Op naar de douane. Smak, smak, zoen, zoen, knuffel, knuffel… Het kostte me even, voordat ik daadwerkelijk besefte dat ik weg ging. Sommigen hadden het wat moeilijk, maar ik hield me nog verbazend sterk. Ik wilde nu zo door de douane deur stappen (de welbekende schuifdeur), maar daar stond nog best een rij. Opeens voelde ik me wel kut. Ik keek naar de deur waar ik dadelijk doorheen zou gaan. Ik wilde niet meer omkijken. Toen Willem-Jan tegen me zei ‘kop op kerel’ brak ik opeens. Alle opgespaarde emoties kwamen er in één keer uit. Het liefste was ik zo terug naar de Bonitostraat gegaan, maar ik hield vol. Nu wilde ik helemaal niet meer omkijken en bleek naar de deur kijken. Ik was er doorheen, applaus en gejoel klonk door de vertrekhal. Het mooiste, zwaarste en meest bijzondere afscheid wat ik ooit heb gehad. Dank je wel Bonito’s, jullie zijn fantastisch! Maak er nog een fantastische tijd van, maar dat lijkt vanzelf te gaan.
Controle nummer één. WJ stond in de rij nog even gezellig te babbelen met Yke’s idool: Marianne Weber. Uiteindelijk konden we plaats nemen in de vertrekhal, waar we slechts een half uur hebben hoeven wachten. Toen konden we al instappen en tegen kwart voor acht stegen we op. We hadden geen slechte plaatsen, direct bij de keuken. Dus vaak als eerste voorzien van eten en drinken. Het eten en drinken was verder prima, maar ik was zo gaar als wat. Dus ik hoopte in alle relaxedheid te kunnen slapen, want de films waren onwijs bagger. Maar hoe hard ik ook mijn best deed een comfortabele slaaphouding te vinden, het leek onmogelijk. De turbulentie en krijsende baby hielpen daar ook niet echt bij. Toch ging de reis voor mijn gevoel nog vlot en om kwart over negen Nederlandse tijd landden we op Schiphol. Onwijze krampen in mijn nek, vanwege het oncomfortabele liggen in het vliegtuig. Toen ging die vliegtuig deur open en liepen we door de gate. KOUD! En daar diende de eerste Nederlandse controle zich aan. Paspoortcontrole en een kort vraaggesprekje. Een klein eindje verderop mocht onze handbagage door de controle en sommigen moesten deze openen. Even later opnieuw door een paspoort controle. En dan heb je het nog niet gehad. Je was al gaar, nu helemaal. En dan je koffer nog van de band en… opnieuw door de controle! Een hele lange rij, elke koffer werd gescand en van sommigen ging de koffer open. Met mijn eerlijke gezicht mocht de mijne gelukkig dicht blijven en toen was ik er doorheen. Ik stond op Schiphol, niet langer in de beveiligde zone. Een uur tot anderhalf uur later na landing, was ik eindelijk weer echt in Nederland. Zo onwerkelijk, maar toch een feit. Ik werd opgehaald door mijn familie die je natuurlijk ook ontzettend hebt gemist. Na een afscheid van Rob en Willem-Jan terug naar huis gereden. Eerst in alle relaxedheid het Tros muziekfestival gekeken, want ik was zo brak en ik miste Curaçao nu al. Daarna een heerlijk warme douche genomen en later kwamen mijn opa en oma. Ook die had ik heel erg gemist, super om weer te zien! En ’s avonds kwamen Michael en Mirre op bezoek… Die bracht ik later naar huis met de auto maar echt… de Siberische kou is ons land ingetrokken. Alles zat dichtgevroren, ik ging dood.
Het is een ontzettend onwerkelijke ervaring. Ik leef voor mijn gevoel nog in een droom. Zo zit je in 30 graden aan de andere kant van de wereld en zo leef je in de vrieskou in Nederland. En ik heb het eigenlijk nu al super druk, zoveel dingen om te regelen. Dat had je op Curaçao niet. Ik mis het eiland, maar het geld was op… dus langer blijven was toch geen optie. De zittende Bonito’s, geniet nog even van jullie tijd, voordat je het weet is het voorbij. En ik, ik mag mij 4 februari weer herenigen met alle Bonito’s die ik in de afgelopen maanden heb zien komen en weer vertrekken. En daar kijk ik ook onwijs naar uit.
Curacao, Bonito’s, Ex-Bonito’s en Stage Collega’s. Bedankt voor de fantastische tijd die ik met jullie heb mogen delen, ik ga iedereen ontzettend missen en kijk uit naar een fantastisch weerzien!
Mijn laatste bericht tikte ik in een ietwat brakke toestand, maar uiteindelijk heb ik mijzelf toch zover kunnen krijgen om m’n koffer in te pakken. Door mijn volle gewicht in de strijd te gooien (opgelet, ik ben 4,5 kilo aangekomen!) kreeg ik deze dicht. Daarna ben ik samen met Willem-Jan nog een Surinaamse soep gaan eten bij Tante Annie, onze overbuurvrouw. Pindakaassoep met kip! Het klinkt vies, maar was nog verbazend lekker. Eveneens even onze e-tickets uitgeprint en toen waren we klaar voor vertrek.
Tot mijn grote verbazing ging echt elke Bonito ons mee wegbrengen, op Sarah, Wendy en Danny na. Zij moesten helaas werken, dat was jammer. Maar om met zo’n grote delegatie afgezet worden op het vliegtuig is echt uniek en bijzonder. Of ze gingen ons echt missen of ze wilden gewoon zeker weten dat we door die douane gingen. :p Eenmaal aangekomen was het inchecken slechts een kleinigheidje. Binnen vijf minuten had ik mijn koffer al afgegeven, die slechts 20,5 kilo woog. Dat had ik beter bekeken dan Willem-Jan, zijn koffer woog ergens rond de 25 kilo. En toen begon het afscheid. We gingen met zijn allen op de foto, een foto die ik zeker nog laat afdrukken en hier ga ophangen.
Op naar de douane. Smak, smak, zoen, zoen, knuffel, knuffel… Het kostte me even, voordat ik daadwerkelijk besefte dat ik weg ging. Sommigen hadden het wat moeilijk, maar ik hield me nog verbazend sterk. Ik wilde nu zo door de douane deur stappen (de welbekende schuifdeur), maar daar stond nog best een rij. Opeens voelde ik me wel kut. Ik keek naar de deur waar ik dadelijk doorheen zou gaan. Ik wilde niet meer omkijken. Toen Willem-Jan tegen me zei ‘kop op kerel’ brak ik opeens. Alle opgespaarde emoties kwamen er in één keer uit. Het liefste was ik zo terug naar de Bonitostraat gegaan, maar ik hield vol. Nu wilde ik helemaal niet meer omkijken en bleek naar de deur kijken. Ik was er doorheen, applaus en gejoel klonk door de vertrekhal. Het mooiste, zwaarste en meest bijzondere afscheid wat ik ooit heb gehad. Dank je wel Bonito’s, jullie zijn fantastisch! Maak er nog een fantastische tijd van, maar dat lijkt vanzelf te gaan.
Controle nummer één. WJ stond in de rij nog even gezellig te babbelen met Yke’s idool: Marianne Weber. Uiteindelijk konden we plaats nemen in de vertrekhal, waar we slechts een half uur hebben hoeven wachten. Toen konden we al instappen en tegen kwart voor acht stegen we op. We hadden geen slechte plaatsen, direct bij de keuken. Dus vaak als eerste voorzien van eten en drinken. Het eten en drinken was verder prima, maar ik was zo gaar als wat. Dus ik hoopte in alle relaxedheid te kunnen slapen, want de films waren onwijs bagger. Maar hoe hard ik ook mijn best deed een comfortabele slaaphouding te vinden, het leek onmogelijk. De turbulentie en krijsende baby hielpen daar ook niet echt bij. Toch ging de reis voor mijn gevoel nog vlot en om kwart over negen Nederlandse tijd landden we op Schiphol. Onwijze krampen in mijn nek, vanwege het oncomfortabele liggen in het vliegtuig. Toen ging die vliegtuig deur open en liepen we door de gate. KOUD! En daar diende de eerste Nederlandse controle zich aan. Paspoortcontrole en een kort vraaggesprekje. Een klein eindje verderop mocht onze handbagage door de controle en sommigen moesten deze openen. Even later opnieuw door een paspoort controle. En dan heb je het nog niet gehad. Je was al gaar, nu helemaal. En dan je koffer nog van de band en… opnieuw door de controle! Een hele lange rij, elke koffer werd gescand en van sommigen ging de koffer open. Met mijn eerlijke gezicht mocht de mijne gelukkig dicht blijven en toen was ik er doorheen. Ik stond op Schiphol, niet langer in de beveiligde zone. Een uur tot anderhalf uur later na landing, was ik eindelijk weer echt in Nederland. Zo onwerkelijk, maar toch een feit. Ik werd opgehaald door mijn familie die je natuurlijk ook ontzettend hebt gemist. Na een afscheid van Rob en Willem-Jan terug naar huis gereden. Eerst in alle relaxedheid het Tros muziekfestival gekeken, want ik was zo brak en ik miste Curaçao nu al. Daarna een heerlijk warme douche genomen en later kwamen mijn opa en oma. Ook die had ik heel erg gemist, super om weer te zien! En ’s avonds kwamen Michael en Mirre op bezoek… Die bracht ik later naar huis met de auto maar echt… de Siberische kou is ons land ingetrokken. Alles zat dichtgevroren, ik ging dood.
Het is een ontzettend onwerkelijke ervaring. Ik leef voor mijn gevoel nog in een droom. Zo zit je in 30 graden aan de andere kant van de wereld en zo leef je in de vrieskou in Nederland. En ik heb het eigenlijk nu al super druk, zoveel dingen om te regelen. Dat had je op Curaçao niet. Ik mis het eiland, maar het geld was op… dus langer blijven was toch geen optie. De zittende Bonito’s, geniet nog even van jullie tijd, voordat je het weet is het voorbij. En ik, ik mag mij 4 februari weer herenigen met alle Bonito’s die ik in de afgelopen maanden heb zien komen en weer vertrekken. En daar kijk ik ook onwijs naar uit.
Curacao, Bonito’s, Ex-Bonito’s en Stage Collega’s. Bedankt voor de fantastische tijd die ik met jullie heb mogen delen, ik ga iedereen ontzettend missen en kijk uit naar een fantastisch weerzien!
-
24 Januari 2006 - 16:56
Saskia:
Hee mike! Alweer terug in Nederland, wat is dat snel gegaan zeg! Heb je verhalen gevolgd en volgens mij heb jij het daar reuze naar je zin gehad! Zal wel weer wennen zijn hier in ons koude kikkerlandje ;) Hopelijk spreek ik je binnekort, want ben benieuwd naar de verhalen!
Kus Saskia -
24 Januari 2006 - 17:37
Tielemans:
mooi verhaal mike
ik denk er net zo over en hoop dat we iedereen weer in goede gezondheid mogen wederzien in Nederland.
willem-Jan -
24 Januari 2006 - 19:17
Sanne:
We missen je nu al!! ga maar genieten van alle vitamines van je moeder en heel hard sporten zodat je weer snel van dat buikje af bent. vond het een super tijd met je, maar ik zie je vast heel snel weer in Nederland. dikke kus -
24 Januari 2006 - 19:46
Wendy En Fam:
Welkom terug in ons koude kikkerlandje! Had nog een kaartje in de bus willen doen, maar nu ik dat uiteindelijk NOG niet heb gedaan :S. Vergeef me ;)! Hier in ieder geval maar even een berichtje!
Denk wel dat de zon gister bijna de hele dag voor je heeft geschenen hoor!
Greetz fam. van Luyck! -
25 Januari 2006 - 13:47
Wendy:
Mikie, we missen je! Kus, Wen -
25 Januari 2006 - 15:40
Jorin:
Hey Mike, blij dat je weer terug bent :D binnenkort weer een leuk feestje :) ow ja, was ik nog vergeten te zeggen gister aan de telefoon: ik ben echt TE jaloers op je dolfijnenuitje, dat wil ik ook nog zooo graag doen. Volgens mij heb je daar een toptijd gehad of niet? Ik spreek je snel!! kus (K) jorin -
25 Januari 2006 - 22:44
Sharon:
Hai Mike!!!!
Ik mis je wel hoor... Maar we hebben msn he!! hihihihi :)
Dikke Kus!!! -
30 Januari 2006 - 18:57
Anne:
Heej mike!
Ik had al van me mams gehoord dat je weer op het wijchens meer kon gaan schaatsen.. ik had al medelijden met je!! eerst 30 graden en dan naar de vrieskou.. ben tog egt blij dat het hier niet zo koud is nu.... Ik spreek je later wel weer!! Mail me!!
Kus Anne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
